Dramatopisarz i reżyser, filolog polski (studia magisterskie i doktoranckie ukończył na Uniwersytecie Wrocławskim), absolwent Wydziału Reżyserii Dramatu warszawskiej Akademii Teatralnej. W latach 2003-2005 był kierownikiem literackim w Teatrze im. Wandy Siemaszkowej w Rzeszowie, a od 2004 do 2005 roku był konsultantem programowym w Teatrze im. Adama Mickiewicza w Częstochowie. W latach 1997-2002 publikował swoje teksty w Teatrze, Dialogu i Notatniku Teatralnym.
Obecnie jest wykładowcą Wydziale Lalkarskim we Wrocławiu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie, ze stopniem profesora uczelnianego.
Jest autorem 20 dramatów: Katarantka, Historia pewnej miłości, 111, 3x2, Dobrze, Cięcie, Eu, C(r)ash Europe, Świat jest skandalem, Wszystko się uda, Idę tylko zimno mi w stopy, Moja Abba, Sex machine, Futbolistki, Idę tylko zimno mi w stopy, Nieczystość, Faust, Wojna Dziecko Matka, Mojżesz, Remiks, Hiob, Bóg i proch, Jezus przyszedł, Exodus, Kiedy byłem małym chłopcem, Pięknie jest żyć, End of Tolerance, Gomora, Conrad / Wyspiański, Michał Anioł.
Jest autorem sztuk dla dzieci: Zostań przyjacielem, Śpiąca królewna, Brygada Misiek, Aya znaczy miłość, Mity greckie, Gwiazdka i chłopiec, Królewna Śnieżka.
Jego sztuki są przetłumaczone na język angielski, niemiecki, francuski, włoski, rosyjski, czeski, węgierski i bułgarski.
Sztuki autorskie miały swoje premiery w Niemczech, Francji, na Węgrzech i we Włoszech.
Reżyserował na deskach polskich scen w Warszawie, Białymstoku, we Wrocławiu, w Łodzi, Rzeszowie, Częstochowie, Gdyni, Opolu, Jeleniej Górze, Zielonej Górze, Koszalinie, Szczecinie, Kielcach, Radomiu.
Jest twórcą radiowym. Zrealizował 15 słuchowisk na podstawie swoich tekstów oraz klasyki dramatu. Zdobył nagrody na Festiwalu Dwa Teatru w Sopocie za słuchowiska Matka i lampart, Kartoteka, Moja Abba, Sex machine, Śmierć w Wenecji, Idę tylko zimno mi w stopy, Mojżesz, Remiks.
Jest reżyserem spektaklu Harold i Maude w Teatrze Rozrywki.
Pod koniec II wojny światowej i w ciągu wielu kolejnych miesięcy exodus był masowy. Jedni uciekali przed zbliżającym się frontem, drudzy opuszczali strony rodzinne dobrowolnie, bo nie chcieli mieszkać w Polsce Ludowej, jeszcze inni – mimo, że stanęli przed komisjami weryfikującymi ich narodowość, też musieli wyjechać. Fale migracyjne powtórzyły się potem kilkukrotnie. Najwięcej kontrowersji dotyczyło tzw. akcji łączenia rodzin, przeprowadzonej w latach 70. Czy opuszczający wówczas kraj Ślązacy rzeczywiście byli Niemcami? Przez długie lata o tych wyjazdach głośno nie mówiono i nie pisano, tym bardziej że wiele z nich było nielegalnych. To nie mieściło się w propagandowym wizerunku kraju i państwa. Dopiero po zlikwidowaniu cenzury powrócono do tych spraw. Pojawiła się wtedy teza, że ekipa Gierka „sprzedała” Ślązaków za niemieckie marki. Czy rzeczywiście tak było? Jakie były przyczyny wyjazdów, ich ukryte tło, a także konsekwencje społeczne. Warto bowiem podkreślić, że ówczesne wyjazdy w niczym nie przypominały współczesnych ruchów migracyjnych, bo sprowadzały się do „biletu w jedną stronę” (powroty też się zdarzały, ale były rzadkie). Krzysztof Karwat porozmawia o tym m.in. z historykami: dr. Sebastianem Rosenbaumem i dr. Bogusławem Traczem. Pretekstem będzie książka wydana przez IPN, zatytułowana „Osłabić tendencje emigracyjne. Komitet Wojewódzki PZPR w Katowicach wobec wyjazdów do RFN w latach 1970 – 1978”.
Ta problematyka dość często pojawiała się w mediach, ale potem wygasła, pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi. Rzadko przenikała do literatury i innych gatunków sztuki. Wyjątek stanowiła twórczość Stanisława Bieniasza. Warto do niej wrócić. Przypomnimy jego głośną sztukę „Stary portfel”, zrealizowaną przez Kazimierza Kutza w katowickim ośrodku telewizyjnym.
„W Niemczech wszyscy, którzy przyjeżdżali tam z Polski i spełniali choćby minimalne kryteria formalne uznania ich za Niemców, byli kwalifikowani do kategorii «Vetriebene» - wypędzonych, nawet jeśli sami przez długie lata, uparcie starali się o wyjazd. Rozumowanie, że każdy, kto przyjechał do Niemiec – z Polski i nie tylko z Polski – jest wypędzonym, tylko na pierwszy rzut oka wydaje się myśleniem sofistycznym. Wielu z tych, którzy wyjechali, rzeczywiście wygnała obcość kulturowa, brak perspektywy rozwoju języka, którym posługiwali się w dzieciństwie oraz możliwości pielęgnowania swojej tożsamości narodowej i wreszcie brak szansy na budowę materialnych podstaw egzystencji ze względu na przynależność do nieuznawanej grupy narodowościowej. I właśnie ta ostatnia motywacja stała się najsmakowitszym kąskiem dla propagandy antyniemieckiej i antyśląskiej, pomimo że Polacy z innych regionów Polski również robili wszystko, żeby wyjechać na zgniły Zachód, do jakiejś Hameryki czy innej Kanady, żeby wyrwać się z socjalistycznej urawniłowki i zacząć pracować za prawdziwe pieniądze”.
(foto: ARC kwartalnika „Fabryka Silesia”)
POECI, KTÓRYCH NAM ZABRAKŁO, czyli muzyczna opowieść o nieobecnych
Spektakl o superbohaterze.
Surrealistyczna opowieść o mieszkańcach pewnego blokowiska.
Komediowy musical o cwaniactwie i karierze
Recital Artura Święsa złożony z piosenek buntu i niepokory.
Opowieść o miłości i zbrodni.
Taneczny spektakl Dominiki Knapik.
